Alepo: todos os mortos de Putin
A guerra contra Siria marcou sen dúbida para o mundo un feito histórico e sen dúbida un punto de inflexión no intento de dominación das nacións centrais, contra aqueles países que optaron por un xeito independente de se situar fronte ao poder
A inminente conquista de Alepo por parte do Exercito Árabe Sirio (EAS), a única forza legal que opera en Siria e que obviamente responde ao presidente Bashar al Assad, fixo emerxer dos sumidoiros do xornalismo internacional, os excrementos máis noxentos que o oficio pode producir.
A cada metro que avanzan as tropas da o-Assad, xunto aos seus aliados iraníes, rusos e do Hezbollah, centenares de operacións de prensa intentan dar cobertura a quen desde 2011 han martirizado Alepo e toda Siria.
Rapidamente apareceron vídeos das “vítimas” de al Assad e Vladimir Putin, contando os padecementos que deberon soportar, grazas aos inxentes bombardeos que o dúo de tiranos, a falta doutras ocupacións máis interesantes, decidiron perpetrar contra a cidade máis poboada de Siria, con máis de dous millóns de habitantes e que se reduciu, literalmente, a cascallos.
A última operación de prensa foi coar nas redes sociais testemuños desde o lugar dos feitos, de homes, mulleres e pícaras, falando do seu temor a unha morte inminente, se os bombardeos de Putin non se deteñen.
Ninguén podería crer que nunha cidade densamente poboada, en guerra desde practicamente cinco anos, a poboación civil resultase indemne e libre de calquera dano. Sen dúbida os mortos, os feridos e mutilados, que dubida cabe, se deben contar por miles, produtos das accións dunha guerra que nin Bashar al- Assad nin Vladimir Putin iniciaron.
Mais disto sabe moito o Pentágono e os seus socios menores de Europa, xa que finalmente o termino “danos colaterais” foi unha creación “literaria” do Departamento de Estado para xustificar os seus “erros” á hora das súas bombardeos contra cidades ateigadas de civís, durante a invasión a Iraq en 1991.
Serían ben lembrar aquí, cando de operacións falsas de prensa se trata, que aquela invasión se produciu tras o conmovedor relato dunha enfermeira que explicou no Senado, con luxos de detalles, como as incubadoras dun hospital en Kuvait, eran lanzadas ao baleiro polos soldados de Sadam Hussein, e os seus pequenos ocupantes botados ao chan para que alí morresen.
Pouco tempo despois, descubriuse que a conmocionada enfermeira non o era, nin estivera alí. A declarante era a filla do embaixador kuwaití en Washington, Nayirah al Sabah, que nunca fora testemuña do feito, inexistente por outra banda, e que todo o seu relato fora unha actuación, armada e preparada pola CIA, para convencer os senadores norteamericanos máis renuentes a autorizar a invasión a Iraq en 1991.
Os desacougantes relatos das vítimas das futuras bombas rusas, nada din das aberracións sufridas por esa mesma poboación, á que din pertencer, a man das vesánicas tropas do califa Ibrahim, líder de Estado Islámico.
Recuperar Alepo dos seus conquistadores é un golpe demoledor para eles, pero para nada o final desta guerra e de todo a andamiaxe armada polo Pentágono e socios, coa operación “Primavera Árabe”.
Coa reconquista de Alepo, xunto a Damasco e Homs, os grandes centros urbanos da “Siria Fértil”, as forzas do presidente al Assad, obrigan as tropas invasoras a retirarse cara ás fronteiras, zonas marxinais e desérticas. Segundo o Observatorio Sirio de Dereitos Humanos, os invasores hoxe só controlan o 15% do territorio sirio. A última provincia en mans das forzas invasoras é Idlib, no noroeste do país, onde resisten grazas a un complexo conglomerado de fundamentalistas islámicos chegado de case todos os recunchos do mundo, que se foron incorporando ás múltiplas organizacións wahaabitas que operaron en Siria como o agora reconvertido en forza “moderada”, Jabhat Fateh al Sham (antes Fronte al Nusra ou al Qaeda sirio e o Daesh, xunto a mercenarios e comandos británicos, franceses, israelís e desertores do exército sirio, armado co que se coñeceu como o Exército Libre Sirio (ELS).
A guerra contra Siria marcou sen dúbida para o mundo un feito histórico e sen dúbida un punto de inflexión no intento de dominación das nacións centrais, contra aqueles países que optaron por un xeito independente de se situar fronte ao poder.
Libia será o máis contundente exemplo dun país, que, vencido na súa resistencia fronte á invasión, deixou de ser o país africano cos máis altos índices de benestar para quedar reducido á categoría de “Estado falido”, só semellante a Somalia, en apenas catro anos. Siria, que agora parece estar preto da vitoria grazas á axuda dos seus aliados, malia que pode resultar triunfante, emerxerá absolutamente devastada, con feridas económicas e fundamentalmente sociais, que sen dúbida tardarán moitas décadas en sandar.
Despois de Alepo
Desde os subsolos de Alepo, xorde un novo mapa, xa non só de Siria, senón da política internacional. As patéticas accións do tándem Barack Obama-Hillary Clinton, naquel momento Secretaria do Departamento de Estado no inicio da Primavera Árabe, foron, xunto a Afganistán, o máis grande fracaso da política exterior de Estados Unidos desde a derrota na guerra de Vietnam.
Rusia e China, que respecto de Siria non se permitiron cometer o mesmo erro que en Libia, ao non vetar a resolución 1973 do Consello de Seguridade de Nacións Unidas, que permitiu os bombardeos por parte da OTAN sobre o país da Iamahiriya (Estado das masas) destruíndo a súa forza área, o que acelerou a súa derrota.
Pequín e Moscova vetaron calquera resolución similar sobre Siria, o que lle deu aire, en todo sentido, a Damasco para resistir a invasión iniciada en 2011.
O episodio do barrio damasquino de al Ghuta en agosto de 2013, unha operación de falsa bandeira, foi rapidamente desactivado. Neste pretendíase responsabilizar a Bashar al Assad do uso de armas químicas. Neste caso, no que morreron intoxicados entre 1.800 e 2.500 civís, foron detectados 15 axentes do Mossad, con todo deu ínfulas a Barak Obama para autorizar o bombardeo de Siria, o que obrigou entón a Moscova a poñerse en pé de guerra de producirse o ataque.
Desde aqueles días, o presidente Vladimir Putin, non só foi collendo máis inxerencia no conflito sirio senón que, a nivel mundial, a súa figura adquiriu unha representación que non lograra ningún líder ruso desde os tempos de Nikita Kruschev. Hoxe, a súa soa presenza, representa un factor de poder político que quizais non teña ningún líder occidental.
Por outra banda, a guerra contra Siria estableceu unha alianza entre Rusia, China e o mundo xií, (enténdase Siria, Irán, grandes sectores de Iraq e o Hezbollah libanés) impensábel hai un par de anos, que practicamente extermina a troika de Arabia Saudita, Qatar e Turquía, países nos cales a inxerencia en Siria lles espertou conflitos internos de consecuencia aínda pendentes. A ecuación siria deu ao mapa de Medio Oriente unha nova lectura, que podería deixar aínda máis illada a Israel.
Esta nova situación é a que agora lles fai reclamar a todos os organismos internacionais novas conversas de paz, cesamento do fogo e accións humanitarias respecto de a poboación civil, que eles mesmos non permitiron, á vez que alentaron a ser masacrada, só por forzar a saída do presidente Bashar al Assad.
Obama e a súa panda de secuaces deixan o goberno cargando varios millóns de mortos, mutilados e desprazados; países en ruína absoluta e guerras civís en pleno desenvolvemento ou a piques de estoupar, sen que ningún organismo internacional pareza disposto a sentalos nun tribunal para que respondan polo xenocidio.
Porén, estes mesmos organismos e os seus empregados de prensa, son os mesmos que acusan a Vladimir Putin e Bashar al Assad de seren os responsábeis de todos os mortos de Alepo.
[Artigo tirado do sitio web Alainet, do 20 de decembro de 2016]
