As novas ecuacións no sistema de poder mundial
O goberno de Venezuela non só constitúe un incómodo exemplo para América Latina. Transformouse no punto chave para facer fracasar os plans globais do imperio dirixidos a dominar o mundo logrando o debilitamento de Rusia e China. Países estes últimos que, xunto a Irán, sosteñen e apoian a Venezuela
Na actualidade a política exterior norteamericana xa non ten un epicentro. Os focos vitais para os Estados Unidos están no mundo enteiro. E ese país é cada vez máis perigoso para todos.
Desde hai algunhas décadas as potencias occidentais crearon un sistema de poder que practicamente as converteu en xuíces permanentes dun mundo dominado polo imperialismo, a cuxos ditados se debían someter os países baixo a ameaza, de non o faceren, de vérense invadidos baixo diferentes pretextos ou ser obxecto de golpes de estado, ou simplemente afrontar a súa destrución económica e política.
O desenvolvemento dos acontecementos, a arrogancia do poder unipolar norteamericano e a necesidade de supervivencia interna do capitalismo e das estruturas económicas internacionais feitas á súa medida, leva, con todo, a este sistema de poder a intentar asoballar outras economías como a chinesa e a rusa e colocalas baixo a súa esfera de control directo. Botemos unha rápida ollada aos últimos acontecementos.
Comecemos polo intento de derrubar o goberno sirio e sacar a Rusia do Mediterráneo, privándoa do único porto ruso no Mediterráneo, Tartús, a onde chegan os barcos desde Crimea no Mar Negro. O inminente fracaso desta acción leva o imperio a derrocar o goberno ucraíno para colocar un fantoche, e logo privar a Rusia do porto de Sebastopol en Crimea. O resultado desta manobra significou a separación dalgunhas provincias do Donbass e un referendo onde a poboación de Crimea votou de xeito esmagador a prol de pertencer a Rusia e non a Ucraína, intensificando as pretensións norteamericanas de illar a Rusia.
Loxicamente, soaron as alarmas e prepáranse condicións para derrotar novas conspiracións antirrusas.
A administración norteamericana vira entón cara a China, pretendendo ralentizar e directamente minimizar o desenvolvemento económico dese país para dominar a súa economía e favorecer as transnacionais norteamericanas, cuxos intereses están entrelazados cos das europeas, co fin de que estas manteñan a hexemonía comercial e establezan o control sobre o comercio chinés. Iso leva o imperio a tentar cortar e anular todos os proxectos de desenvolvementos comerciais de China, principalmente os relacionados coa nova ruta da seda e, en particular, coa Organización de Cooperación de Xangai que inclúe, ademais, entre outros, a Rusia e na cal se integran países como Irán, que é un aliado estratéxico desta última.
China, entón, agranda e adapta o porto de Chabahar no sueste de Irán, na fronteira entre o Océano Índico e o Mar de Omán, o que lle permite conectarse co Golfo Pérsico para que funcione como centro da distribución cara a todo o mundo, principalmente Europa, do novo comercio por medio da ruta da seda que necesariamente integra a países como Paquistán, Irán e Rusia entre outros, a cal aglutinaría un 65% do comercio mundial e concentraría países que posúen ao redor do 70% dos recursos do mundo. No centro deste comercio estarán Rusia e China e, de forma crecente, Irán.
O imperio, no seu intento de illar a Rusia, fai a tentantiva de bloquear a China, o que evidentemente levou a ambos os países a estreitaren as súas alianzas político-comerciais e actuaren en conxunto, xa non en Asia soamente senón en todo o mundo, e a protexerse e colaborar cos seus aliados.
Estados Unidos pretende logo, conxuntamente cos seus obedientes e sumisos colaboradores Arabia saudita e outros como Qatar e os Emiratos Árabes, bloquear tanto Rusia como China de forma conxunta.
Desde esa perspectiva crean un movemento terrorista de envergadura, o Daesh (ISIS) ou Estado Islámico, organización ultraterrorista e salvaxe. O seu obxectivo central sería derrocar o goberno sirio e despois o iraquí para pechar o paso a China da nova ruta da seda e, pechando o porto de Tartús a Rusia, trasladar o petróleo saudita e dos Emiratos -por medio dun oleoduto que desembocaría en Haifa-, a Europa. O seu prezo case monopólico permitiría anular o comercio do petróleo e gas de Rusia a Europa e, dado que a fonte de abastecemento eran as monarquías feudais, que non lles importa dilapidar os recursos do país, este sempre tería un prezo preferencial, o que daba ampla marxe á posibilidade de debilitar fondamente a economía rusa e ese país. Os riscos para Europa dunha campaña antirrusa de forma directa e decidida, no entanto, eran moitos, dado que calquera contradición entre as empresas europeas e norteamericanas e a falta de alternativas de abastecemento podía significar un prezo monopólico e/ou a perda de liberdade comercial.
Por outra banda, seguindo eses designios ianquis, a monarquía feudal saudita inicia unha guerra insensata contra Iemen co obxectivo de satisfacer o desexo norteamericano-israelí de controlar o estreito de Bab o Mandeb[1], colo de botella que dá acceso ao Mar Vermello desde o océano Índico polo golfo de Adén, o que o fai o paso obrigado cara á canal de Suez e o Mediterráneo, tendo xa que logo unha inmensa importancia para o comercio e seguridade internacionais ao ser o que conecta os portos europeos con Asia e co Golfo Pérsico, pasando por el arredor do 10% do petróleo mundial que se transporta por mar.
Foi a alianza de Rusia con Irán e coas forzas antiimperialistas e antisionistas do Medio Oriente -a Fronte da Resistencia conformado polo Movemento Libanés Hezbollah, o Goberno sirio, o Movemento Iemení Ansarolá e outros grupos aliados como Hezbollah ao Nuyaba de Iraq, Hashad Al Shaabi, Ansar Allah, Hamas, Jihad Islámica Palestina e a Fronte Popular para a Liberación de Palestina, FPLP- o que permitiu cambiar o rumbo da guerra contra o terrorismo en Siria e deter a desintegración dese país, e facer en xeral que todos estes proxectos de dominio imperial do Medio Oriente estean a ser derrotados.
Arabia Saudita e os seus aliados, porén, demostraron ser os traidores non só dos seus pobos, senón do mundo árabe e islámico, xogando un rol absolutamente contrario a este, colocando os seus recursos a disposición do réxime sionista e de Estados Unidos para promover o dominio destes sobre os puntos estratéxicos do Medio Oriente e, ao mesmo tempo e de forma activa, a normalización dos lazos con aqueles que os explotan e en especial con esta entidade antiárabe e antiislámica que é a entidade sionista. Pero hai máis aínda. Traizoaron tamén o pobo palestino e a súa loita contra a ocupación sionista.
Mais a guerra contra China non pode parar. É a guerra do petróleo. E aí está a entidade sionista, que segue fiel ao seu rol de xendarme do imperialismo, malia que a estratexia de utilizala como medio para agredir e derrotar os países da Fronte da Resistencia e obrigalos a someterse a Estados Unidos errou. Non importa, os norteamericanos sempre os apoiarán. Os sionistas coordinan as actividades en contra dos pobos do Medio Oriente e noutros continentes cooperando activamente nos complots contra Venezuela, Cuba, Nicaragua e Bolivia, tratando de deter o inexorábel espertar independente e libertario destes países os cales tamén desafiaron o control imperial. Países que este tratou de afogar por medio de bloqueos ilegais, ilexítimos, que Rusia, China e Irán contribuíron a resistir trasladando as súas accións de confrontación ao dominio norteamericano, tamén a Latinoamérica.
O detalle está en que aínda que como base terreal do sionismo a súa entidade, en km2, non é moi grande, representa o capital financeiro mundial e o seu poder é inmenso, polo que o seu lobby controla a política exterior dos Estados Unidos. O goberno norteamericano, entón, presionado pola entidade sionista que controla a súa política exterior para os países árabes e saca lascas aceleradamente da presenza no poder dunha administración pro-sionista arrogante e soberbia -que simplemente demostrou non só non ter de estadista senón ser inexperta en política, afeita á procura de fortuna e sen coñecementos-, inicia novas xestións para afortalar a Israel. E agora regala terras e cidades, que non lle pertencen, ao colonialismo sionista, profundando aínda máis a súa contradición co pobo palestino que resiste a ocupación e o roubo do seu país.
No medio de todo este panorama, e inmerso xa na crise xerada pola pandemia do COVID-19, Estados Unidos anuncia o despregamento dunha “estraña” operación militar antidroga, ao que segue un frustrado intento de incursión marítima en Venezuela.
O real é que Estados Unidos demanda facerse co poder en Venezuela para controlar o mercado do petróleo e gas no mundo, e así poder novamente establecer un prezo que, á vez que dana a economía rusa, non lle xera perdas -pois a perda deberá absorbelas o pobo venezolano -, e non afecta ás reservas ianquis e por medio do terrorismo e as súas propias bases militares no Medio Oriente podería manter a guerra terrorista contra Siria e Iraq, esta vez apoiado por Turquía, e prolongala a maior cantidade de anos posíbel intentando así paralizar e bloquear o proxecto chinés da nova ruta da seda, ao cal se incorporaron e traballan activamente Rusia, Irán e Iraq.
Todo isto quere dicir que o goberno de Venezuela non só constitúe un incómodo exemplo para América Latina. Transformouse no punto chave para facer fracasar os plans globais do imperio dirixidos a dominar o mundo logrando o debilitamento de Rusia e China. Países estes últimos que, xunto a Irán, sosteñen e apoian a Venezuela, e a caída do goberno venezolano en mans dun fantoche dos Estados Unidos como o autoproclamado presidente Juan Guaidó constituiría para eles unha derrota estratéxica.
Non é casual, entón, que estes países estean axudando a rexurdir axeitadamente a produción petroleira venezolana. Así, Rusia e China achegan capital, instrución militar e armas para que teña a capacidade de resistir o embate criminal do imperio contra o pobo de Venezuela. Imperio que espera un levantamento popular que cada día se ve máis afastado. Con axuda rusa reactivouse un complexo refinador con capacidade para 140.000 barrís e agora, coa axuda de Irán, preténdese recuperar toda a capacidade de produción de combustíbel e refinación. Irán está enviando nestes momentos axuda de urxencia a Venezuela. Axuda que Estados Unidos ameaza con deter, cinco súper cargueiros con gasolina e repostos, ademais do persoal que xa está no país traballando para reactivar a devandita capacidade de produción, a que se quere levar novamente a arredor de 1.000.000 de barrís de petróleo diario e convertelos en 66.000.000 millóns de litros de gasolina e lubricantes e outros derivados. Isto racharía co bloqueo ianqui sobre este país latinoamericano e terminaría por facer fracasar o plan norteamericano israelí contra Venezuela que pretenden cambiar o goberno por un á medida dos plans imperiais.
En Venezuela, está en xogo -do mesmo xeito que Siria-, xa que logo, o destino dos plans norteamericanos. En ambos as desesperadas manobras imperialistas de desestabilización están fracasando. O estado sionista, que depende do músculo norteamericano, vai cavando a súa propia tumba xunto ao imperio. A nova ecuación xa non ten só o Medio Oriente como un punto gravitante. É este, Latinoamérica, Europa e o mundo enteiro, posto que o imperio móvese sobre areas movedizas. Máis na súa desesperación por deter o rompemento do bloqueo a Venezuela está situando o mundo nun perigoso rumbo de colisión.
_______________________________________________________________________________________
Nota
[1] Nos últimos anos este estreito viviu varios conflitos e converteuse en escenario da rivalidade entre potencias rexionais e mundiais que aspiran a asegurar o seu control. Alí concéntranse aspectos de gran importancia da actualidade de Medio Oriente e África oriental: a guerra en Iemen, as constantes disputas e enfrontamentos en Sudán e Somalia, a confrontación entre Irán e Arabia Saudita, e é o paso obrigado do petróleo e gas procedentes do Golfo Pérsico polo que constitúe un punto estratéxico que atrae a presenza e influencia de diversos países sobre el.
_______________________________________________________________________________________
[Artigo tirado do sitio web Rebelión, do 1 de xuño de 2020]