Nakba en Palestina
Do mesmo xeito que en 1948, o Estado israelí está literalmente aniquilando os palestinos. O masacre no Hospital Al-Ahli na cidade de Gaza por avións de ataque israelís e a posterior propaganda mediática para culpabilizar as vítimas da súa propia morte, desenmascara a natureza desta Nakba.
"Seremos testemuñas de cousas que nunca soñaramos...
Todas as profecías enviadas polos profetas están a piques de se cumprir.
…Borra a memoria de… familias, nais e fillos…
Estes animais xa non poden vivir."
Ezra Yachin , veterano do masacre de Deir Yassin de 1952,
aos reservistas israelís ao longo da fronteira con Gaza
para “levantar a moral” despois do 7 de outubro
(Este artigo é unha actualización do publicado pola autora o 13 de outubro de 2023)
Antes do 7 de outubro de 2023, pódesenos perdoar por crer que as condicións de vida do pobo de Gaza chegaran ao límite do abismo. O 7 de outubro, este engano esfarelouse.A guerra resultante está a adquirir proporcións explosivas. Israel volveu bombardear o aeroporto sirio de Alepo. Irán emitiu unha clara advertencia dunha escalada rexional máis ampla se Israel continúa coa invasión terrestre. Os barcos de ataque militares estadounidenses desprazáronse á costa mediterránea para restabelecer a "ameaza de disuasión". Os nenos vanse para a cama con fame antes de seren martirizados polo monzón nocturno de bombas de fósforo branco. A electricidade, os alimentos, a auga e o combustíbel están bloqueados. A Franxa afundiuse na escuridade. Máis dun millón de palestinos recibiron a imposíbel orde de evacuar o norte da Franxa de Gaza nun período de 24 horas. O éxodo comezou. Os palestinos en Gaza enfróntanse unha vez máis á opción da aniquilación ou o exilio permanente se foxen ao abrasador deserto do Sinaí en Exipto.
A longa Nakba palestina nunca terminou. Está en vigor a implementación da estratexia sionista de “retorno dos xudeus e non retorno dos árabes” a Palestina, transformándoos nun “problema de refuxiados” humanitario. Este é o que os habitantes de Gaza temen que sexa o seu destino, o dobre de refuxiados, sese fai realidade a oferta aparentemente benévola dun “paso seguro” a Exipto. Por agora, Netanyahu quere ver os palestinos saltaren polos aires feitos anacos de carne queimada dentro da súa gaiola. De aí, as mensaxes finais que transmite desde Gaza: “Morrer é máis misericordioso”.
A limpeza étnica de Palestina, en proporcións que poderían ser maiores que as de 1948, está a se desenvolver ante os ollos do mundo. Os habitantes de Gaza están a ser literalmente liquidados; nesta franxa de 360 quilómetros cadrados lanzáronse bombas equivalentes a un cuarto dunha bomba nuclear nunha semana. O outro Nakba está argallado no ámbito discursivo e ideolóxico, exercitando os gastados tópicas coloniais de Mundo Árabe: fundamentalistas bárbaros que loitan contra a modernidade e o progreso, un discurso que explotou a partir do 11 de setembronos Estados Unidos para xustificar as guerras imperiais estadounidenses e que desangrou o mundo árabe. O asasinato de israelís lexitima o xenocidio de palestinos co visto e prace Estados occidentais.
Nesta narrativa incendiaria, o tempo detense, o reloxo da historia arrinca o 7 de outubro de 2023. Hai que eliminar o “sedento de sangue” Hamás, declarou Biden, unha ladaíña repetida polos Estados europeos, os medios de comunicación e algúns elementos da esquerda. Os “animais humanos” de Gaza “querían ir ao inferno? Ben, enviarémolos ao inferno”, declararon os ministros israelís. Entre o gabinete atópanse Betzazel Smotrich e Itamar Ben Gavir, do movemento sionismo relixioso, que pide a expulsión e aniquilación de millóns de musulmáns e cristiáns de Yeretz Israel ('Terra de Israel').
Aplaudiron o pogrom contra a aldea palestina de Huwwara perpetrado por colonos israelís a primeiros deste ano, e pediron publicamente ao Estado israelí que aniquilase a aldea, ao igual que moitos outros destacados políticos israelís, que estiveron avogando pola limpeza étnica de todos os palestinos, moito antes dos acontecementos do 7 de outubro.O 7 de outubro deu a aparente xustificaciónpara tentar de promulgar a 'solución do Sinaí', que se remonta aos ataques israelís de 1953 aos campos de Gaza.Malcom X é profético: 'Se non tes coidado, os medios de comunicación farán que odiesas persoas que están a ser oprimidas e amesas persoas que as oprimen'.
*******************************
O 7 de outubro, os palestinos literalmente se elevaron no ceo por riba da súa gaiola de ferro en Gaza e desfixéronse dunha humillación dun século a mans das potencias imperiais occidentais. O inminente acordo de normalización patrocinado polos Estados Unidos entre Israel e Arabia Saudita, na liña dos Acordos de Abraham de 2020, foi fundamental para asegurar a permanencia do Estado sionista e as súas aspiracións nacionalistas expansivas. Que os palestinos se atrevesen a tentar cambiar o equilibrio da ecuación, a superar en manobras a potencia militar supostamente máis invencíbel da rexión, a resistir a súa limpeza étnica, para o Estado sionista é nada menos que un chamado á guerra.
Durante os días seguintes, nas redes sociais palestinas circulou o personaxe de debuxos animados de Najial-Ali, Handala, inserido en imaxes de parapentes elevándose sobre o muro de Gaza. Handala simboliza a loita palestina polo retorno. Nas caricaturas deal-Ali, nunca vemos o rostro de Handalaporque a súa ollada sempre está dirixida á xente dos campos, que se levanta unha e outra vez para loitar contra o destino imposto polas potencias imperiais e os estados reaccionarios árabes cómplices.
Os parapentes literalmente representaron o imposíbel como posíbel. Como a Batalla de Karameh en 1968, a Batalla de Ienin en 2002, o Túnel da Liberdade de 2021, estas imaxes deixaron a súa pegada na conciencia popular: o colonizador non era invencíbel. Cando Netanyahu chama a decimar Gaza, quere facelo nun sentido literal, pero tamén no ámbito imaxinario, destruíndo as lembranzas de redención e vitoria que moitos palestinos sentiron nas primeiras horas do día.
A medida que avanzaba a mañá, a sociedade israelí experimentou un terremoto. A súa ilusión de que unha poboación indíxena podía ser oprimida militarmente até sometela e da invencibilidade do seu propio exército quedou esnaquizada. O trauma e a dor dos israelís son profundos. Pero é unha pouca ironía que as potencias e sociedades occidentais só se identifiquen co sufrimento cando este afecta a quen son “como familia, dun mesmo modelo de sociedade” (palabras dalgúns locutores de radio españois estes días en referencia a Israel).
*******************************
O 7 de outubro foi un shock para os israelís e, mesmo, para as institucións europeas e norteamericanas, incluídos algúns sectores da esquerda. Fíxonos comprender que os palestinos se negan a someterse á hipocrisía dos marcos legais aprobados polas eminencias da “comunidade internacional”, que participa no seu xenocidio.Ante a renuncia, por parte das potencias occidentais aos principios máis básicos da autodeterminación consagrados nas cartas das Nacións Unidas e do dereito internacional humanitario; o colapso da así chamada por Oslo “solución de paz”, a creación de dous estados, que en realidade só supuxo unha continuación do espolio palestino. Ante esta renuncia, os mozos palestinos renovaron a loita armada como vimos no campo de Ienin, en Gaza. Do mesmo xeito que os saharauís, os mozos soportan a asfixia das potencias imperiais que negan a ambos os pobos o seu dereito á autodeterminación.
A loita non violenta dos presos políticos palestinos, que toman as folgas de fame masivas como actos de resistencia colectiva, non son novas dignas de mención para Europa. Hamas só logrou asegurar o maior intercambio de prisioneiros en 2011, tras a captura durante cinco anos do soldado israelí GiladShalit. Os palestinos entenderon a lóxica supremacista sionista de que o sangue dun colono vale por 1.000 dos nativos.O espírito de resistencia de campos como Ienin, así como os de Gaza e o Líbano, é plasmadocon estas palabras do protagonista da novela, Babal-Shams (A porta do sol), do libanés EliasKhoury: “Non somos refuxiados…Loitamos, matamos e somos matados. Pero non somos refuxiados”.
Aínda que se podería entender isto como unha chamada á violencia, o significado fai explícita a diferenza a loita palestinaentre os conceptos do Retorno á terra, e ser refuxiados na túa propia terra. En 1964, o Consello Nacional Palestino insistiu en que os palestinos non deberían ser descritos como “refuxiados” senón como “retornados ”(al-a'idin). Aínda que os palestinos nos campos foron traizoados polos Acordos de Oslo, nunca renunciaron ao principio do Retorno.A Nakba é un acto continuo e presente de destrución de todo un pobo, da súa civilización e cultura, do seu pasado e o seu futuro.Con todo o sufrimento, a humillación e a morte que soportou, o pobo de Palestina só ten dúas opcións: ou a submisión até o punto do exterminio, ou a resistencia para se negar a estar asoballado.
Do mesmo xeito que en 1948, o Estado israelí está literalmente aniquilando os palestinos. O masacre no Hospital Al-Ahli na cidade de Gaza por avións de ataque israelís e a posterior propaganda mediática para culpabilizar as vítimas da súa propia morte, desenmascara a natureza desta Nakba. Entrementres, a esquerda institucional en Europa e América do Norte está sumida nas súas contradicións, postas ao descuberto por Daniel Bellido: “Teñen os palestinos dereito a saír do seu peche? Apoiamos a causa palestina pero ao mesmo tempo son terroristas? Sofren de apartheid e colonialismo pero só deberiamos darlles leite e azucre a través das nosas ONG?”.
Desafortunadamente, o pobo de Gaza non pode esperar a que Occidente resolva os seus debates.
Nithya Nagarajan viviu en Palestina e traballou como investigadora, profesora en varias universidades e activista do movemento sindical independente.
