Oito teses verbo do imperialismo estadounidense e as loitas antiimperialistas no século XXI
Non podemos estar ilusionados con ningún presidente estadounidense: sexa a versión do vello apartheid de Donald Trump ou sexa a versión do novo apartheid liberal multicultural de Joe Biden. A política agresiva do imperio na súa decadencia intensificarase cara a América Latina e sobre todo cara a Venezuela non importa quen gañe as eleccións
Tese 1: O ciclo da hexemonía estadounidense no sistema-mundo entrou en crise terminal. A hexemonía estadounidense que comeza despois Segunda Guerra Mundial en 1945, rematou no ano 2020. O novo centro da economía capitalista mundial desprazouse cara a China. Estados Unidos é actualmente o epicentro da pandemia co maior número de mortos no mundo e o epicentro da Gran Depresión Mundial do sistema capitalista global con máis de 50 millóns de persoas que perderon os seus empregos nas últimas 12 semanas.
Tese 2: A decadencia do imperio estadounidense é unha boa nova para o mundo a longo prazo mais unha mala noticia a curto prazo para América Latina. Despois de perder as guerras no Medio Oriente, e despois de perder a guerra comercial con China en África e Asia, o imperio reprégase no único que lle queda que é a súa periferia histórica: América Latina e o Caribe. Isto significa que a política estadounidense na nosa rexión se fará máis agresiva e máis belicista mentres máis se acelere a caída do imperio. O imperio busca monopolizar os recursos naturais e os mercados da rexión e busca recuperar os países perdidos para preservar o seu status imperial no mundo. De aí a vaga de golpes de estado brandos e duros na última década, o último contra o goberno de Evo en Bolivia o pasado novembro, e de aí a guerra de cuarta xeración contra Venezuela.
Tese 3: Os próximos meses serán tempos de moita tensión para Venezuela. A administración Trump enfronta unhas eleccións onde teme perder. Na súa desesperación, está a usar a Colombia co seu goberno fantoche narcopolítico e parapolítico neocolonial e a países lindeiros para escalar esta tensión e se é posíbel crear un conflito que desvíe a atención dos problemas domésticos dos Estados Unidos no medio dunhas eleccións presidenciais. Isto sempre foi un clásico do imperio: desviar a discusión dos seus problemas internos a través de aventuras belicistas no mundo. Se no Medio Oriente usaron a retórica do “terrorismo islámico” para xustificar o seu terrorismo de estado imperialista destruíndo países e asasinando millóns de seres humanos, en América Latina usan a retórica do narcotráfico. Xa vimos como inventaron a través de fake news un cártel (O Cártel dos Soles) e acusaron o Presidente Maduro e a dirección do goberno bolivariano de seren os líderes deste cártel. Estes son pretextos ante a opinión pública mundial, mais sobre todo ante a opinión pública dentro do imperio. Por iso é polo que a batalla informática se fai fundamental e a preparación para o peor tense que organizar anticipadamente para que non haxa sorpresas.
Tese 4: O imperio debátese entre dúas versións da supremacía branca: a versión do apartheid e racismo aberto e descarado representado por Donald Trump xunto cos grupos terroristas supremacistas brancos que o seguen e a versión do novo apartheid liberal multicultural encabezado hoxe por Joe Biden. A versión do novo apartheid liberal multicultural das administracións Clinton, Bush e Obama busca darlle un rostro multicultural e multirracial á supremacía branca para que nada cambie.
Tese 5: Estas dúas versións da supremacía branca constitúen dúas respostas diferentes a a realidade de que os brancos estadounidenses faranse minoría demográfica durante as próximas dúas décadas. A poboación de maior crecemento somos os latinos. A resposta do vello apartheid de Trump é poñer un muro na fronteira sur para deter o crecemento demográfico latino e a resposta multicultural liberal é darlle un rostro multirracial ao estado imperial integrando elites dos grupos inferiorizados racial na administración do estado mentres que o estado racial branco e as elites capitalistas brancas sigan mandando e os grupos representados por estas elites negras e latinas sigan empobrecidos e superexplotados. Por iso temos ministros negros e latinos, un expresidente negro e agora unha candidata negra á vicepresidencia sen que nada mude en termos capitalistas, imperialistas e raciais non Estados Unidos. O importante a ter en conta é que estas versións en litixio da supremacía branca estadounidense son dúas caras da mesma moeda. As súas diferenzas son secundarias e son de cara á política doméstica do imperio. En canto á política exterior imperialista non teñen ningunha diferenza. Por iso non podemos estar ilusionados con ningún presidente estadounidense: sexa a versión do vello apartheid de Donald Trump ou sexa a versión do novo apartheid liberal multicultural de Joe Biden. A política agresiva do imperio na súa decadencia intensificarase cara a América Latina e sobre todo cara a Venezuela non importa quen gañe as eleccións. Mentres a Casa Branca sexa branca non importa o presidente que a ocupe, o estado seguirá sendo un estado capitalista racial imperialista supremacista branco.
Tese 6: Este crecemento demográfico de poboacións non-brancas até facérense maiorías demográficas dentro do imperio nuns 15 a 20 anos, ten o potencial de fortalecer as loitas antiimperialistas dentro do imperio cara á descolonización e desaparición da barbarie do estado capitalista racial estadounidense como imperio e a súa transformación nun país civilizado internacionalmente que se comporte de xeito solidario, en paz e igualdade con os pobos do mundo. Estas loitas até o de agora foron invisíbeis fóra dos Estados Unidos debido ao bloqueo mediático. Mais estas loitas antiimperialistas dentro do imperio existen e teñen moito potencial estratéxico. Lembremos que a guerra de Vietnam se gañou non só pola loita heroica do pobo vietnamita senón tamén polas mobilizacións dentro do imperio contra a guerra de Vietnam. E o imperio soamente caerá a partir das loitas antiimperialistas desde o seu interior xunto ao debilitamento causado polas loitas antiimperialistas desde o exterior.
Tese 7: De cara ao século XXI non se pode pensar unha loita antiimperialista sen a coordinar coas loitas antiimperialistas no seo do imperio. No século XXI o imperio debátese entre a supremacía branca en calquera das súas dúas versións e a loita pola descolonización do imperio desde dentro. A poboación latina e doutros grupos dentro do imperio como negros, indíxenas e migrantes é estratéxica. O cambio demográfico abre un potencial descolonizador. Isto non é automático como vimos coa presidencia de Obama onde o imperialismo e o estado racial non cambiou. Trátase de organizar un traballo político cara á descolonización do imperio desde o seu interior, que en solidariedade con outros pobos, desenvolvan unha loita antiimperialista mundial pola destrución do imperio
Tese 8: Da mesma forma que non se pode pensar o antiimperialismo do século XXI sen a coordinación das loitas antiimperialistas dentro do imperio, tampouco non se pode pensar o antiimperialismo do século XXI sen diversidade epistémica. Temos que pensar nun antiimperialismo que non pode ter unha soa epistemoloxía ou visión de mundo como punto de partida. O antiimperialismo do século XXI ten que ser epistemicamente e espiritualmente pluriversal, diverso e plural. A paz, a solidariedade e o dereito soberano á autodeterminación dos pobos teñen que ser os principios de unidade antiimperialistas respectando as espiritualidades e epistemoloxías diversas. E ten que ter como tema central a defensa da VIDA porque o sistema imperialista coa súa destrución ecolóxica do planeta está a nos levar á morte.
[Artigo tirado do sitio web Alainet, do 27 de agosto de 2020]
