Palestina, entre a bigornia da ocupación e o martelo do coronavirus

G.N. Nithya - 22 Abr 2020

Os traballadores palestinos están completamente integrados nestes procesos de capital financeiro mundial, no contexto particular do actual goberno colonizador israelí. Polo tanto, a loita dos traballadores en Palestina fronte á COVID-19 debe ser entendida como unha loita tamén contra o capitalismo

"O colonialismo non é unha máquina de pensar, nin un corpo dotado de facultades de razoamento. É violencia en estado natural ... " Frantz Fanon, Os miserábeis da terra (1963)

 O mes pasado, soldados israelís deixaron un traballador palestino nun posto de control na fronteira de Cisxordania, tremendo de febre e que apenas conseguía respirar. Segundo Middle East Eye, "Estivo amosando signos do coronavirus durante os últimos catro días e foi diagnosticado agora de coronavirus. Pero antes de que o home, presuntamente residente en Nablus, puidese recibir os resultados da súa proba, o seu empresario israelí chamou ás autoridades, que o colleron e o derrubaron no outro lado do punto de verificación de Beit Sira, que conecta o centro de Israel e o oeste ocupado. " "É como se fósemos os seus escravos", di un palestino local, "úsannos cando nos necesitan e cando rematan, botáronnos como lixo". Desde que comezou a crise, os soldados israelís obstruíron activamente a resposta de emerxencia para os palestinos pechando múltiples clínicas e continuando a súa práctica de demolicións de vivendas arbitrarias.

 As gabanzas pola resposta militar "listo para a batalla" de Israel ante a pandemia de coronavirus fixaron a atención sobre o xeito no que tamén enfrontou a pandemia do coronavirus contra os palestinos. Mentres Gaza foi estrangulada por un bloqueo de 13 anos e repetidas invasións militares, facendo que os seus dous millóns de habitantes sexan vulnerábeis ás pandemias, en Cisxordania os palestinos están a loitar cunha ocupación brutal que busca negarlles os medios máis básicos e necesarios para sobrevivir e coidar de si mesmos. A partir do 9 de abril de 2020, Cisxordania ten 250 casos de coronavirus. Non obstante, estes números aumentarán significativamente no próximo período debido ao regreso de moitos traballadores palestinos de Israel despois de Semana Santa e para o Ramadán. Mentres as persoas de Italia e Reino Unido están nas varandas da casa aplaudindo os traballadores do "sector esencial", os palestinos que traballan nas "industrias esenciais" de Israel están oprimidos "entre o bigornio da ocupación e o martelo do coronavirus"(1).

 As organizacións da sociedade civil palestina reclaman unha intervención internacional inmediata. Aínda que a crise do COVID pode ser un momento "excepcional" na historia mundial recente, as condicións ás que stán sometidos os palestinos recordan que a Nakba, a expulsión, a desposesión e a deshumanización dos palestinos en 1948, non é un feito pasado, senón actual. Os traballadores palestinos son os máis afectados por esta violencia. É imprescindíbel que a esquerda internacional recoñeza o escenario excepcional da pandemia no que atinxe aos palestinos e tome medidas políticas para apoiar o inmediato auxilio da emerxencia médica e a fin da ocupación israelí.

A ocupación e a pandemia

 A moitos palestinos négaselles o acceso aos servizos básicos de saúde con confiscacións de terras e postos de control israelís. As comunidades palestinas na área C, que comprende preto do 60 por cento da Cisxordania, están especialmente expostas(2). Na área de Naqab (Negev), por exemplo, máis de 80.000 palestinos non teñen acceso á atención médica de emerxencia. Os casos de coronavirus están estendéndose rapidamente en Xerusalén Oriental, onde os palestinos están sometidos aos criterios discriminatorios de "residencia" de Israel e á grave falta de fondos para servizos públicos(3). Os hospitais palestinos de Xerusalén Leste só dispoñen de 22 respiradores para case 350.000 persoas. O acceso de moitos palestinos de clase traballadora e pobres aos servizos de saúde en Cisxordania diminuíu ao reducir a súa infraestrutura de saúde pública pola retención de Israel dos ingresos por liquidación da Autoridade Palestina (PA), recortes en fondos estadounidenses baixo a administración de Trump, así como medidas de austeridade impostas á AP polo Banco Mundial e o FMI. En Cisxordania, só hai 256 respiradores dispoñíbeis para unha poboación de tres millóns de palestinos, dos cales o 90 por cento xa están en uso. A propagación do virus terá consecuencias catastróficas para os palestinos.

 Alén diso, os esforzos dos palestinos por desenvolver sistemas de apoio comunal son sistematicamente sabotados pola ocupación israelí. En marzo, palestinos implicados na desinfección dos espazos públicos e na distribución de paquetes de axuda na cidade vella de Xerusalén foron arrestados. A principios de abril, o exército israelí arrestou o ministro de Asuntos de Xerusalén, Fadi Hidmi, ao intentar axudar os palestinos en Xerusalén coa pandemia COVID(4). O 15 de abril, a pesar dos corenta casos confirmados, no barrio palestino de Silwan, Xerusalén Oriental, o exército israelí atacou a clínica de probas de coronavirus na mesquita local e arrestou os seus organizadores. Os residentes palestinos de Silwan foron expulsados ​​e deportados repetidamente, do mesmo xeito que os palestinos en toda a área C. Na vila de Khirbet Ibziq, no val do Xordán, o exército israelí está intentando sabotar, de igual maneira, os traballos de atención sanitaria contra o coronavirus confiscando equipos para a construción dunha clínica de campo e vivendas de emerxencia para os seus residentes, algúns dos cales foron obxecto de demolicións de vivendas(5). Mentres as Nacións Unidas pediron o cesamento do fogo en todas as zonas de conflito e ás poboacións de todo o mundo se lles di que permanezan nas casas, Israel bota os palestinos das súas.

 Os palestinos enfróntanse diariamente á segregación institucionalizada a través do control de Israel sobre a súa auga, cuxo acceso é unha necesidade básica baixo esta pandemia. A apropiación e explotación de auga por parte de Israel nos acuíferos costeiros e montañosos de Palestina e no val de Xordania foi unha das súas principais armas de guerra. Tras a ocupación de Cisxordania, Gaza e Xerusalén Oriental en 1967, as autoridades israelís emitiron ordes militares para consolidar o seu control sobre as concas subterráneas e as infraestruturas relacionadas coa auga, un control que salvagardaron nos termos dos acordos de Oslo de 1994. Ducias de miles de palestinos se ven obrigados a mercar auga (en camión ou da compañía estatal israelí de auga Mekorot) a prezos desorbitados. Segundo a Oficina de Coordinación de Asuntos Humanitarios das Nacións Unidas, máis de 180 comunidades rurais en Cisxordania non teñen acceso á auga corrente. Nas aldeas "non recoñecidas" de Cisxordania, máis de 56.000 persoas están na mesma situación. Segundo Amnistía Internacional, os custos de auga poden representar a metade dos ingresos mensuais da familia nalgunhas das comunidades máis pobres. O resultado é unha discriminación descaradamente racializada; o poboador israelí medio que vive en Cisxordania consome de tres a oito veces a cantidade de auga que os palestinos(6). Este sistema de "apartheid da auga" imposibilita aos palestinos, especialmente á clase traballadora e aos pobres, manter condicións de hixiene básica que son necesarias para sobrevivir a esta pandemia. Segundo a Cuarta Convención de Xenebra, Israel como poder ocupante debe, como mínimo, garantir as condicións básicas de saúde e hixiene, incluídas as condicións de auga e saneamento.

 Este momento da pandemia COVID está a ser explotado polas autoridades israelís para intensificar aínda máis as accións militares, mecanismos electrónicos e outros mecanismos de vixilancia e para crear novos "feitos consumados" nun proceso de anexión de terras palestinas. Normalizouse pola administración Trump, as recentes decisións do Knesset israelí e o "acordo de unidade" que se está a negociar entre Benjamin Netanyahu e Benny Gantz(7). No último mes, os principais bloques de asentamento israelís están en expansión como Gush Etzion ao sur de Xerusalén, reducindo aínda máis o espazo territorial de Cisxordania(8). A infraestrutura viaria do apartheid para os colonos só se está estendendo en asentamentos importantes como Ma'ale Adumim(9). Mentres a Autoridade Palestina impuxo bloqueos en Cisxordania, o exército israelí intensificou ataques nocturnos, detencións e demolicións de vivenda, así como desafiuzamentos de casas en Cisxordania e Xerusalén(10). Nun período de dúas semanas durante a pandemia só en marzo, segundo Mondoweiss, "as forzas israelís feriron a 200 palestinos, arrestaron 100 e derrubaron 16 edificacións". Mentres tanto, intensificáronse as violacións israelís en Cisxordania, con recentes informes de que os ataques dos colonos aumentaron un 78 por cento cos palestinos asaltados brutalmente(11), secuestrados, as súas oliveiras arrincadas e as súas propiedades atacadas por soldados israelís e por novos colonos baixo a corentena de coronavirus.

Palestinos cruzando a liña verde e a contención do virus do apartheid

 Os palestinos que traballan en Israel e os asentamentos son especialmente vulnerábeis durante a pandemia. Desposuíndo os palestinos da súa terra, a colonización israelí traballou para transformalos baixo o goberno militar en traballadores asalariados dependentes, subordinados e explotados na súa incorporación á economía israelí. Unha política de desenvolvemento sistemático suprimiu o desenvolvemento industrial palestino despois de 1967, e coa expropiación de terras e auga cultivábeis nos territorios ocupados, obrigou a moitos palestinos a traballar como xornaleiros en Israel nos mesmos asentamentos construídos nas súas terras confiscadas. Esta política segue vixente hoxe. Dados os altos niveis de desemprego como consecuencia do estrangulamento de Israel da súa economía, os palestinos que agora traballan en Israel e nos asentamentos estímase que superan os 133.000(12), mentres que os seus salarios soportan unha poboación superior ao medio millón(13).

 Mesmo antes da pandemia, estes miles de traballadores foron sometidos a múltiples formas de discriminación racial por parte das autoridades israelís. Estas inclúen someter o sistema de permiso de paso polos postos de control (checkpoints), que é unha ferramenta principal de chantaxe para disciplinar politicamente os palestinos e forzar a colaboración; condicións inhumanas nos postos de control a medida que os cruzan miles de palestinos nas primeiras horas da mañá; humillación e acoso por parte dos soldados; e a discriminación no dereito e a explotación na práctica por parte dos empresarios israelís. Os traballadores palestinos teñen pouca ou ningunha protección legal, e cobran moito menos que os seus compañeiros xudeus israelís, sen prestacións de seguros de saúde, e non obstante están obrigados a pagar cotas á seguridade social e cotas sindicais ao sindicato laboral israelí. Histadrut sen representación. Son explotados por intermediarios israelís e palestinos, mafias que os obrigan a pagar taxas desorbitantes (máis de 800 dólares ao mes) para adquirir permisos no mercado negro para simplemente cruzar a liña verde pero sen ningunha garantía de emprego real.

 Os israelís foron eloxiados polo seu "estilo militar" de eficacia en resposta á COVID, endurecendo os accesos internos. Non obstante, para manter os sectores chave da economía israelí en medio da pandemia, que podería perder 1.800 millóns de dólares ao mes só debido ao cesamento da construción(14), o goberno israelí permitiu a entrada dos traballadores palestinos en Israel. Ao facelo, as autoridades israelís usaron a pandemia para intensificar a vixilancia e represión destes traballadores. Aos palestinos que necesitan permisos para permanecer en Israel agora "recoméndaselles" descargar unha aplicación de teléfono intelixente chamada "Al Munasiq" ("O coordinador") que permite ao exército israelí rastrexar as localizacións dos usuarios e acceder aos seus ficheiros persoais, así como á cámara do teléfono.

 As fronteiras do apartheid israelí segregan non só os palestinos dos israelís xudeus, senón tamén os propios palestinos. Israel privilexiou os mozos traballadores palestinos sen problemas, excluíndo os maiores. O 11 de marzo, as autoridades israelís anunciaron unha nova normativa que prohibe os traballadores palestinos maiores de 50 anos cruzar a partir do 12 de marzo. O 17 de marzo, anunciaron que, a partir do 18 de marzo, os traballadores palestinos menores de 50 anos deberían permanecer en Israel durante un ou dous meses se querían seguir traballando. Estímase que entre corenta e cincuenta mil traballadores palestinos entraron en Israel por esa decisión. Non obstante, o 25 de marzo, o primeiro ministro palestino pediu aos traballadores palestinos que regresasen a Cisxordania despois das protestas públicas polo seu tratamento racista e inhumano. Os traballadores están obrigados a vivir en condicións miserábeis nos seus postos de traballo en Israel, que presuntamente "non son apropiados para os humanos", mentres que Israel non probou o coronavirus nos traballadores. En lugar de ser atendidos, os traballadores que presentan síntomas ou son sospeitosos de estar enfermos foron levados de volta a Cisxordania nos postos de control da liña verde, "como lixo", mesmo sen coordinación coas autoridades palestinas.

 Témese unha posíbel propagación incontrolada do coronavirus en Cisxordania debido ao retorno de máis de 40.000 traballadores despois do inicio da Semana Santa e do Ramadán. Ademais, o goberno israelí anunciou que os traballadores que regresan a Cisxordania durante este período de vacacións terán a entrada en Israel para traballar(15). Estes traballadores dependen fundamentalmente dos seus salarios en Israel como única fonte de ingresos. Aínda teñen débedas polos permisos que mercaron para cruzar os postos de verificación(16). Mentres tanto, arríscanse á exposición directa ao virus en Israel e, ao mesmo tempo, non poden acceder a asistencia médica ou probas diagnósticas. Ao regresaren a Cisxordania, estes traballadores seguen sen poder someterse a probas probar e enfrontarse ao aumento de casos de contaxio(17).

Solidariedade laboral internacional cos palestinos

 Este momento de crise ofrece unha oportunidade histórica para impulsar os movementos de solidariedade cos palestinos e outros pobos e traballadores de todo o mundo. O 7 de abril, unha coalición de organizacións palestinas de dereitos humanos e da sociedade civil emitiu unha nova chamada á solidariedade internacional, esixindo a Israel que permita o acceso ás infraestruturas sanitarias públicas e liberase os presos políticos palestinos que foron ilegalmente detidos e con risco de exposición ao virus nas cadeas israelís. Tamén pediron que se acabe co asedio de Gaza con outra Flotilla da Liberdade e o desenvolvemento da campaña Boicot, Desinventimento e Sancións(18). As coalicións entre organizacións da sociedade civil emitiron unha declaración conxunta da Sociedade Civil Palestina sobre COVID. Al-Haq, o antigo grupo de defensa xurídica, estableceu sistemas de información periódica para controlar a violencia que os palestinos están padecendo na actual pandemia, así como sobre as condicións básicas de auga, saúde e equipos médico. Máis recentemente, o 14 de abril de 2020, unha coalición de organizacións de dereitos humanos emitiu un chamamento urxente aos Procedementos Especiais das Nacións Unidas. Reclaman ás Nacións Unidas que denuncien as prácticas sistemáticas de discriminación racial e explotación do traballo palestino por parte de Israel, que se ven obrigadas a arriscar a súa saúde e vida nesta crise. Máis aló de COVID, as iniciativas para levar a Israel a xuízo por crimes de guerra na Corte Penal Internacional están directamente relacionadas coas realidades actuais.

 Unha das cuestións para a esquerda internacional é como mobilizar con urxencia o apoio ás campañas e coalicións que avanzan en / dende Palestina. O Día de Nakba, o 15 de maio de 2020, marca o 72º ano das inxustizas contra as que o pobo palestino segue loitando. É imprescindíbel que as forzas de esquerda vinculen as condicións específicas do colonialismo e do apartheid que os palestinos enfrontan con ataques neoliberais ás clases traballadoras de todo o mundo. A loita dos traballadores palestinos non se pode interpretar só como unha loita nacional de autodeterminación. A COVID-19 chega nun momento de intensa crise capitalista, na que a clase traballadora foi sistematicamente atacada por décadas de neoliberalismo, mercantilización da maioría das áreas da vida social, o espolio das bases materiais e o endebedamento. Os traballadores palestinos están completamente integrados nestes procesos de capital financeiro mundial, no contexto particular do actual goberno colonizador israelí. Polo tanto, a loita dos traballadores en Palestina fronte á COVID-19 debe ser entendida como unha loita tamén contra o capitalismo. A Rede Internacional de Traballo Solidario e de Loita pediu unha acción global unificada por parte dos traballadores, entre outros, esixindo a solidariedade cos palestinos e todas as persoas colonizadas nesta pandemia(19). Necesitamos urxentemente actuar solidariamente, entendido sito, en palabras da revolucionaria mozambicana Samora Machel, non como "un acto de caridade senón un acto de unión entre aliados que loitan en diferentes campos cara aos mesmos obxectivos"(20).

_______________________________________________________________________________________

Notas:

  1. Mahmoud Zawahreh, Palestinian activist, in “Coronavirus: Israeli settlers exploit lockdown to annex Palestinian land.”
  2. Joint statement, “Israeli Apartheid Undermines Palestinian Right to Health Amidst COVID-19 Pandemic,” 7 April 2020; World Health Organization, “Overcoming barriers to healthcare access in the West Bank with mobile clinics.”
  3. Nir Hasson, “After Weeks of Warning, Coronavirus Spreading Among Palestinians in East Jerusalem,” 14 April 2020; J. Ahmad, “Falling between the cracks in Jerusalem,” 30 March 2020.
  4. Daoud Kuttab, “Palestinian minister claims Israeli police physically abused him,” 4 April 2020; Dr. Ashrawi, “Israel deliberately undermining Palestinian efforts to combat COVID19 pandemic,” 3 April 2020.
  5. B’Tselem, “During the Coronavirus crisis, Israel confiscates tents designated for clinic in the Northern West Bank,” 26 March 2020; The New Arab, “Coronavirus under occupation: Israeli forces demolish emergency health clinic for Palestinians,” 27 March 2020.
  6. Adri Nieuwhof, “Israeli settlers use six times more water than Palestinians,” 8 April 2013; Al-Haq, “On World Water Day, Al-Haq Recalls Israeli Water-Apartheid Amidst a Global Pandemic,” 23 March 2020.
  7. Chaim Levinson, Jonathan Lis, “Netanyahu, Gantz Agree on West Bank Annexation Proposal as Unity Deal Nears,” 6 April 2020; Yaser Alashqar, “From Covid-19 to the ‘Deal of the Century’ – Palestine and international law,” 8 April 2020.
  8. “Israel exploiting coronavirus for settlement expansion,” 12 March 2020; Akram Al-Waara, “Coronavirus: Israeli settlers exploit lockdown to annex Palestinian land,” 27 March 2020.
  9. Haaretz editorial, “Israel’s Latest Highway to Apartheid,” 11 March 2020; for background: “The E1 plan and its implications for human rights in the West Bank,” 27 Nov. 2013.
  10. Ali Abunimah, “Israel attacks Palestinians as they fight COVID-19,” 31 March 2020; “Israel demolishes Palestinian homes amid coronavirus crisis,” 28 March 2020; “Since coronavirus pandemic outbreak: Israel kidnapped 292 Palestinian,” 3 April 2020.
  11. Tamara Nassar, “Settler attacks rise by 78 percent amid pandemic,” 11 April 2020; “Jewish Settlers Attack Palestinian Family Homes in Hebron,” 6 April 2020.
  12. Estimates includes West Bank and Gaza, “The Labour Force Survey Results 2019,” Palestinian Central Bureau of Statistics.
  13. In a recent interview with Al-Jazeera, director of the International Labour Organization (ILO) in Jerusalem estimated these figures at 200,000 Palestinian workers, implying their wages support a population of over one million (assuming each worker supports at least five dependents) (“Palestinian labourers fear loss of income as well as coronavirus”).
  14. On March 6, 2020, the Israeli financial newspaper, Calcalist, estimated significant losses at $1.8-billion monthly for the construction sector if Palestinian workers were not allowed in, see Ahmad Melhem, “Israel tightens grip on Palestinian workers to limit COVID-19,” 20 March 2020; Adam Rasgon, “PA urges Palestinian workers to return to West Bank as Israel’s virus cases grow,” 25 March 2020.
  15. Jack Khoury and Hagar Shezaf, “Palestinians fear coronavirus surge as workers return from Israel over passover,” 4 April 2020; Rania Zabaneh, “Palestinians brace coronavirus outbreak workers return,” 6 April 2020.
  16. Zeina Amro, “A Glimpse into the COVID-19 Crisis in the Context of Palestine,” 2 April 2020; Alex Lederman, “Palestinian labourers fear loss of income as well as coronavirus,” 28 March 2020.
  17. Palestinians brace for influx of workers as Covid-19 cases continue to rise; see video.
  18. Al-Haq, “In the face of potential COVID-19 outbreak in the Gaza Strip, Israel is obliged to take measures to save lives,” 7 April 2020; Palestinian Human Rights Organizations Council press release, “PHROC Calls the International Community & ICRC for an Urgent Intervention,” 23 March 2020; Samidoun, “Virtual call to action for Palestine: COVID-19, Gaza and the Struggle for Justice,” 16 March 2020; also see, internationally: Michael Arria, “Warren, Van Hollen lead Senators in demanding Trump admin send aid to Palestine amid COVID-19 crisis,” 27 March 2020; IfNotNow, “Demand Israel Protect Palestinians in Gaza.”
  19. Solidaires (CM), “Coronavirus: colonialism worsens the situation too,” 1 April 2020; Solidaires (CM), “Palestine in the Time of Covid-19,” 9 April 2020.
  20. Salim Vally, “From South Africa to Palestine, Lessons for the New Anti‐Apartheid Movement,”Left Turn, Notes from the Global Intifada, April 2008.

_______________________________________________________________________________________

 

[Artigo tirado do sitio web Socialist Project, do 19 de abril de 2020]

 

 

 

Volver

Novas relacionadas