Palestina: O plan do imperialismo sionista e a imposición do século

Nicola Hadwa e Silvia Domenech - 14 Feb 2020

Os pobos árabes non só rexeitaron o Acordo, senón que iniciaron plans concretos para se opoñeren e loitaren contra eles dado que agora, máis que nunca, quedou claro o panorama e xa non hai espazo nin tempo de dúbidas. Xa non se pode seguir enganando os pobos, estes xa viron os verdadeiros rostros e as forzas traidoras. E as posicións quedaron ben definidas

 O presidente dos Estados Unidos Donald Trump declarou nunha reunión á marxe da Asemblea Xeral das Nacións Unidas na sede da ONU en Nova York o 24 de setembro de 2019, referíndose aos resultados das eleccións da Knesset, que "a nosa relación é con Israel"[1], o que é, efectivamente, moi real.

 E o é non só porque non sexa unha relación con individuos, ou porque sexa simplemente unha relación que nace dos intereses comúns entre as transnacionais que se atopan mesturados. O é porque ambos, malia seren tan distintos -os Estados Unidos, un país grande e poderoso, que xorde a partir da colonización británica de América, e Israel, unha entidade pequena, que xorde artificialmente dun acordo da ONU-, teñen unha historia semellante. Os dous nacen da colonización -e o primeiro, ademais, das guerras internas e o escravismo -. Os dous, igualmente, son produto da ocupación das terras dos habitantes e/ou tribos indíxenas, dos masacres destes últimos e a limpeza étnica, así como da expansión do seu territorio á conta de se apoderar das riquezas dos outros pobos ao servizo das transnacionais que son as que determinan a historia dos saqueos doutros. As súas políticas tamén son similares pois responden aos mesmos intereses e necesidades, os do sionismo. A de Estados Unidos, sobre todo a partir da década do 80 do século pasado. E a de Israel, desde sempre, por constituír a súa base terreal primaria.

 En ambos impera á altura de hoxe, polo tanto, a mesma ideoloxía. Unha ideoloxía que naceu da interacción entre os intereses relixiosos, representados no evanxelismo pre-milenarista, e os intereses xeopolíticos do Imperio Británico cos do gran capital financeiro xudeu (como os Rothschild, Warburg, Morgan e outros) que, asentado xa en Europa, se establece e se espallou á súa vez, desde mediados do século XIX, en Estados Unidos, e os intereses do nacente etnonacionalismo xudeu[2] -asociado ao xurdimento do sionismo como movemento político, tamén desde esa data-.

 Unha ideoloxía exclusivista e racista que promove, á marxe e por riba do resto dos mortais, un sistema de pensamento que busca impoñer os intereses materiais daqueles que posúen o poder para obter rendibilidade e hexemonía, o que implica non só “dominar”, senón tamén perpetuar os seus intereses de forma que os seus aliados os perciban como intereses comúns, e se subordinen a eles, aínda a custa dos intereses dos seus propios pobos.

 Non é casual por iso que sexa Estados Unidos o país que máis apoiou e financiou a Israel en todos os sentidos, feito que, precisamente, imprime un carácter unívoco, enganoso, á devandita relación. Esa entidade, malia actuar con inusitada violencia e con total desprezo polas normas e leis internacionais, así como aparentar e dar a entender que é posuidora dun poder incontrastábel e invencíbel, é só parte do problema. O sionismo, fusionado co imperialismo, non só logrou converter a Israel no xendarme norteamericano no Medio Oriente, senón que atinxiu e corrompeu a sociedade norteamericana, subordinando practicamente a Estados Unidos, que debería ser un gran país, en función dos seus intereses.

O plan para se apoderar do Medio Oriente, debilitalo e dividilo é de ambos

 O Medio Oriente constitúe unha rexión de vital importancia para os Estados Unidos tanto polos seus recursos naturais, como pola súa posición estratéxica, xogando o seu dominio un papel central no mantemento da súa hexemonía. O plan para se apoderar do Medio Oriente xorde no medio da Guerra Fría, momento en que a rexión medio oriental se converte nun dos importantes escenarios de tensión e confrontación dun mundo bipolar. E é un plan que, compartido con Israel, se valeu de distintos “medios” para lograr os seus fins.

O primeiro momento

 En efecto, o plan xorde nun mundo no que os sionistas, despois da guerra de 1967, reforzan o seu poder, intentando a destrución da maior parte de Palestina, afianzando a ocupación e configurando condicións para imposibilitar o desenvolvemento independente palestino no plano económico e político. E momento en que os Gobernos árabes, no marco dunha aparente unidade sostida pola doutrina panárabe e o seu baseamento étnico-cultural, brindan apoio condicionado, e esfórzanse por manipular, achegar aos seus intereses e representar a loita palestina, que rexorde e se reorganiza.

 Nese primeiro momento, que abrangue máis ou menos o período que vai desde finais da década do 70 do século pasado, até por volta da metade da primeira década do século XXI, o medio para levar á práctica ese plan foi, ante todo, as forzas de defensa israelí, sendo estas forzas as empregadas para realizar a invasión do Líbano do 2006 e, tamén, as utilizadas de forma paralela desde o 2004 contra os palestinos na Franxa de Gaza.

 O mito da superioridade militar do “invencíbel” Israel foi roto, porén, hai trece anos, cando Hezbollah, partido político militar do pobo libanés, non só resistiu a invasión de que era obxecto o seu país por parte dos sionistas, armados, financiados e totalmente apoiados polos Estados Unidos, senón que rexurdiu da guerra intacto e gozando aínda dun maior apoio entre a masa do pobo.

 A invasión sionista ao Líbano, no entanto, non foi un acto illado, nin algo que se intentaba por primeira vez. Esta foi unha acción, delineada xa no informe que, en 1996, se elabora baixo a dirección de Richard Perle, prominente conselleiro de Defensa de Bush, dirixido ao estreado daquela primeiro ministro sionista Benjamin Netanyahu para asegurar, nas “novas condicións”, o “reino” sionista [3]. E igualmente, no chamado Plan Yinon [4], plan sionista para debilitar e dividir o Medio Oriente publicado en 1982, xa se prevía invadir o Líbano e dividilo en pequenos estados segundo as relixións alí existentes. Resultados que obtiveron parcialmente durante as invasións masiva de Israel do Líbano en 1978, e na de xuño de 1982. Na Franxa de Gaza, malia ser o exército sionista un dos exércitos do mundo mellor armado, tamén alí foi derrotado polos combatentes da resistencia. E non logrou ningún obxectivo nin político nin militar tampouco nin no 2008 nin no 2014. Máis, coma sempre, para dar mostras do seu poderío emprendeuna contra a poboación, bombardeando e asasinando civís a eito.

 Mentres isto sucedía, o exército norteamericano e a CIA, abofé, eran utilizados para asegurar o dominio de Estados Unidos en América Latina -só hai que lembrar (obviando as anteriores) as intromisións e golpes de estado en Bolivia 1971, Uruguai, Chile 1973, Arxentina 1976, O Salvador 1979, Granada 1983, Panamá 1989, Nicaragua 1990, Perú 1992, Haití 2004 e Honduras 2009 -. E, por suposto, para intervir noutras partes do mundo -Afganistán 1979-1989, 2001; Iraq 1991-2003, 2003-2011-.

 Paralelo a iso, empregan tamén grupos terroristas asociados a movementos mal chamados islamistas, funcionais ao imperialismo -como os Irmáns Musulmáns e os muxaidíns afgáns-, e/ou apoian a creación de novos grupos -Ao Qalda, Talibáns, etc -, que son reactivados coa desaparición da URSS e o campo socialista europeo, dirixíndoos en particular contra Rusia, pero tamén a China. E prolifera o emprego, ademais, no antigo espazo exsoviético e nas exrepúblicas socialistas, da intervención indirecta -as chamadas, de forma xenérica, "revolucións de cores" ou “golpes suaves”-, estreadas hai uns 30 anos coas revolucións de veludo en Checoslovaquia, Bulgaria e Romanía, a bulldozer en Iugoslavia, a Laranxa en Ucraína e a revolución das Rosas en Xeorxia, e tamén os golpes suaves en Polonia, RDA e Hungría, así como a asistencia a outras forzas militares nas súas tarefas -como ao exército de África do Sur, xunto a Israel, na guerra de Angola e ás Forzas de Defensa do Líbano durante a Guerra civil 1975-1990 dese país[5].

 Non por acaso se escribía nese mesmo ano 2006:

“Entón con apoio norteamericano, Israel lanzou a súa última ofensiva. Cun aumento doméstico nos Estados Unidos para a saída de Iraq, a clase gobernante está esperanzada en que o militarismo israelí na rexión diminúa a opinión popular antiguerra. Israel, pola súa banda, tenta atraer máis aos Estados Unidos e aos outros poderíos co propósito de facer cumprir máis aínda o statu quo imperialista. Xeralmente, co crecemento das loitas antiimperialistas, Israel e os Estados Unidos estaban esperanzados que un despregamento renovado do seu poderío militar atemorizaría as masas até alcanzar a submisión[6]. Mais non foi así.

Un segundo momento

 É a raíz da derrota sionista no Líbano que os Estados Unidos deciden redirixir a utilización dos grupos terroristas, apoiando a creación de organizacións, como o Estado Islámico, as cales comezan a ser empregadas por Washington e os seus aliados como arma de balcanización. Ou sexa, para desmembrar os países árabes e islámicos, particularmente do Máshreq medio oriental (a parte máis oriental ou Levante que inclúe a países tales como Líbano, Iraq, Siria, Irán, Xordania, Palestina histórica e outros), e destruír as súas estruturas, co fin, entre outros, de que “non se puidesen opoñer, nin prescindir de Estados Unidos, nin de Israel. Con este novo medio inaugúrase, podería dicirse, un segundo momento na procura do obxectivo de plan sionista-norteamericano, ao cal se incorporan como suxeitos activos as ricas monarquías de Arabia Saudita, Qatar, Bahrein, sendo estas as que dan o apoio financeiro e loxístico[7]. Todo isto no marco dunha nova estratexia de “guerra na sombra”, onde os aliados de Estados Unidos xogan o papel executor á conta deste, que segue tendo o liderado.

 Xa para o ano 2017, porén, pode apreciarse o alcance da derrota sufrida por ese plan. E é así dado que, malia que entre o 2010 e o 2017 se aplicaron de forma conxunta todos os medios -emprego de tropas norteamericanas en Iraq, Afganistán e Siria; forzas de defensa israelí en Gaza e Siria; golpes de estado e intervencións indirectas durante a Primavera Árabe; a guerra de Libia; guerra de drons e bombardeos masivos en Iemen, Paquistán e Somalia; o apoio e uso táctico das organizacións terroristas-. Malia todo iso, non puideron lograr os seus fins. Ese plan foi practicamente derrotado en Iraq e en Siria. Por certo, non porque Trump convencese os sauditas para que non apoiasen aos terroristas, senón, ante todo, pola heroica resistencia de ambos os pobos, e o apoio brindado a eles por outros pobos como o ruso e o iraniano.

Terceiro momento

 Retomar o obxectivo do plan esixiu tanto a Israel como a Estados Unidos, logo, modificar os medios. Máis aínda se se ten en conta que as condicións externas en que o plan se desenvolve mudaron á súa vez de forma importante e tamén o fixo o equilibrio de forzas. O triunfo de Trump nas eleccións do 2016, co considerábel apoio dos evanxélicos brancos -que votaron por el nun 81 por cento nas eleccións do 2016-, propicia e facilita as condicións necesarias para iso.

 Por iso, seguindo as tendencias das condicións políticas internas, arredor dos “medios” empregados para levar o plan á práctica prodúcense, máis que cambios -pois todos os anteriores seguirían sendo válidos -, toda unha serie de decisivos “axustes”. Axustes, por certo, moi perigosos. Trátase de que, xunto ao aumento do orzamento de defensa, as mostras do seu poderío militar, e o mantemento do apoio dos grupos terroristas-, se eleva á vez moito máis o nivel de influencia do poder sionista dentro dos EUA (que inclúe, non esquezamos, o sionismo cristián), para facer deste país o músculo de ferro e político que asegure o triunfo desa ideoloxía, aínda a custa dos propios intereses do pobo norteamericano.

 A súa estratexia de desinformación parte de que a causa dos problemas desa rexión non está na entidade sionista nin o wahabismo impulsado por Arabia Saudita (léase grupos terroristas), senón que é Irán, baséase na alianza estadounidense-árabe-sionista como instrumento para contrarrestar a cada vez maior influencia de Irán na rexión e, con iso, debilitar a Rusia, país co cal Irán ten ampla cooperación, e tamén impedir o desenvolvemento da nova ruta da seda de chinesa que utilizará o porto de Shabajar en Irán que xa se está en marcha[8].

 Un paso primordial para para iso é lograr que a entidade sionista sexa aceptada publicamente nunha aliñación rexional xunto ás nacións árabes reaccionarias e monárquicas máis fortes. Por iso, a chamada “normalización das relacións coa entidade sionista”[9], pasa a ser un elemento fundamental. O cal ten un dobre fondo pois, con ela, preténdese tamén facer ver ao mundo islámico xiíta como o principal inimigo dos pobos árabes, e non o estado sionista e o seu aliado norteamericano. Pero a normalización das relacións coa entidade sionista ten tamén un gran atranco, sobre todo desde o lado do seu apoio polos pobos árabes. E ese atranco chámase a loita e a resistencia contra a ocupación do pobo palestino.

 Así, as decisións de Donald Trump recoñecendo Xerusalén como a capital da entidade sionista, e de trasladar a súa embaixada a Tel Aviv; as sancións ao pobo palestino -ao suspender os seus fondos de financiamento á Axencia de Nacións Unidas para os Refuxiados de Palestina no Medio Oriente (UNRWA, siglas en inglés), e os de axuda a Cisxordania e Gaza-, así como o recoñecemento da soberanía israelí sobre o Golán sirio -ocupado en contra das resolucións 242/1967 e 497/1981 da ONU-, foron accións de “quecemento” ben planificadas e calculadas, preparando o terreo para concretar o seu plan máis elaborado e definitivo. Ou o que é o mesmo, para introducir o medio “milagreiro” que, desde o seu punto de vista, salvará e traerá a “paz” á rexión, o acordo do século. Un acordo que, partindo de pensar o Medio Oriente como un negocio inmobiliario, pretende “mercar” os palestinos co diñeiro das monarquías feudais e traidoras árabes cos sauditas e o reino de Bahrein á cabeza, ofrecéndolles unha vida mellor a cambio de renunciar á súa terra, ao seu dereito a defenderse e, á fin de contas, a cambio de eliminar a súa loita e a súa causa contra o sionismo.

 Descoñecer a loita do pobo palestino, e supoñer que, malia a súa longa e heroica loita, e o apoio que esta ten entre os pobos árabes e musulmáns, os palestinos cambiarían esa historia, os seus dereitos e os seus ideais por diñeiro; pensar, ademais, que os pobos árabes e musulmáns non os rexeitarían, foi unha vez máis, unha mostra do carácter e a prepotencia do actual goberno norteamericano e a súa falta de valores. Pero non só. Foi tamén un grave erro. E non foi o único.

 Os pobos árabes non só rexeitaron o Acordo, senón que iniciaron plans concretos para se opoñeren e loitaren contra eles dado que agora, máis que nunca, quedou claro o panorama e xa non hai espazo nin tempo de dúbidas. Xa non se pode seguir enganando os pobos, estes xa viron os verdadeiros rostros e as forzas traidoras. E as posicións quedaron ben definidas. Por unha banda, xunto ao imperialismo e o seu aliado a entidade sionista, os traidores de sempre: as monarquías feudais con Arabia Saudita á fronte e os gobernos ditatoriais e fantoches encabezados por Exipto e Xordania. E, por outra, apoiadas polas forzas progresistas antiimperialistas, os palestinos que, xunto a Hezbollah, Irán, Siria, Iemen, Iraa forman o que se denomina o Eixe da Resistencia. As cartas, xa que logo, están botadas e ao imperio e o seu aliado Israel só lles queda o argumento da agresión, intimidación e a guerra contra un eixe de resistencia máis unido, mellor armado e con moita experiencia acumulada nas guerras de Siria e Iraq, sen que as monarquías poidan desde dentro traizoalos, como o fixeron durante décadas.

 Nace a nova unidade con maior clareza política onde o inimigo e os seus aliados están claramente identificados e coa determinación de loitar e non ceder. Esta realidade, pódese dicir sen temor ningún, que conseguirá a vitoria, a liberación dos territorios árabes ocupados e axiña, unha a unha, caerán as monarquías feudais. E, con iso, o plan será derrotado definitivamente.

_______________________________________________________________________________________

Notas:

 

[1] Jonathan S. Tobin. Can Trump, Evangelicals and Right-wing Jews Really Relate to a post-Netanyahu Israel? https://www.haaretz.com/us-news/.premium-can-trump-evangelicals-and-right-wing-jews-relate-to-a-post-netanyahu-israel-1.7900598.

[2] O etnonacionalismo xudeu é unha forma de nacionalismo onde a idea dunha "nación" está definida nos termos dunha suposta etnia, estando asociado ao xurdimento do sionismo e a súa aspiración a fundar unha nación desde a política cara á cultura, inventando unha tradición para xustificar as súas aspiracións políticas.

[3] A clean break: a new strategy to secure the kingdom. http://www.peace.ca/cleanbreak.htm .

[4] Ver: Alfredo Jalife-Rahme. Plan Yinon del goberno israelí para balcanizar Medio Oriente. https://paginatransversal.wordpress.com/2014/09/06/plan-yinon-del-goberno-israeli-para-balcanizar-medio-oriente/.

[5] Ver: Los golpes de Estado apoyados por EE.UU. en Latinoamérica desde 1948. https://actualidad.rt.com/actualidad/306266-historico-golpes-estado-eeuu-america-latina. Las intromisiones estadounidenses en la política internacional. https://mundo.sputniknews.com/infografia/201701311066607510-intromisiones-estados-unidos-mundo/ . Anexo: Guerras de Estados Unidos. https://es.wikipedia.org/wiki/Anexo:Guerras_de_Estados_Unidos#Siglo_XX . “Revoluciones de colores”: tecnología, víctimas y resultados. https://mundo.sputniknews.com/infografia/20141202163398315/ ..

[6] El Líbano: el imperialismo rechazado. Declaración da Liga polo Partido Revolucionario (LRP-EUA), 25 agosto de 2006. http://www.lrp-cofi.org/esp/folletos/lebanon_es_250806.html.

[7] WikiLeaks revela: También Arabia Saudí apoya a Daesh. https://www.hispantv.com/noticias/oriente-medio/343657/wikileaks-arabia-saudita-apoya-estado-islamico-terrorismo.

[8] Lino González Veiguela. Puertos emergentes: la otra cara de la Ruta de la Seda. 27 marzo 2019. https://www.esglobal.org/puertos-emergentes-la-otra-cara-de-la-ruta-de-la-seda/.

[9] Enténdese por normalización a convivencia en todos os eidos coa entidade sionista, así como a súa consideración como un Estado “democrático” e de “dereito”, considerándoo como socio de negocios "normais", e non como o que é: unha potencia ocupante que viola implacabelmente os dereitos dos palestinos desde hai ducias de anos. Foi un dos obxectivos centrais da política exterior de Washington desde a Conferencia de Madrid de 1991, momento a partir do cal se establece unha rede de intereses entre os países monárquicos árabes, especialmente os da familia real saudita, de Catar e os Emiratos árabe, cos intereses das transnacionais norteamericanas e o poder bancario sionista. Para ampliar, ver: Eugenio García Gascón. Israel normaliza las relaciones con los árabes a costa de los palestinos e Irán. https://www.publico.es/internacional/oriente-proximo-israel-normaliza-relaciones-arabes-costa-palestinos-e-iran.html ; Nicola Hadwa e Silvia Domenech. ¿Pueden las petromonarquías apoyar la unidad árabe y la cooperación antisionista? https://www.hispantv.com/noticias/opinion/352191/monarquias-arabes-unidad-israel-sionismo-ocupacion-palestina.

_______________________________________________________________________________________

 

[Artigo tirado do sitio web Rebelión, do 14 de febreiro de 2020]